We hebben weer wat meegemaakt :)

On tour!
Je kunt met de bus, je kunt achterop de motor met een easyrider en je kunt zelf met de scooter. Gewapend met een niet meer gedetailleerde kaart dan de vorige keer zijn we zelf gegaan! Onze yamaha's konden dit keer 160 km per uur en dit was te merken... gaaf!
174 kilometer van Hoi An naar Hue. Voor we vertrokken hebben we onze op maat gemaakte kleding en schoenen opgehaald bij de shop. Leuke ervaring, onze maten zijn opgemeten en de kleding is speciaal voor ons gemaakt. Na de eerste keer passen wordt alles wat veranderd kan worden keurig veranderd, erg leuk :)
Niet dat we hierna weg konden, mijn scooter had een niet werkende kilometerteller. Even omgewisseld voor een werkende. Toch wel fijn gezien er weinig aangegeven staat, behalve hoeveel kilometer het ongeveer zou moeten zijn.
Ready for take off! Let's go!
Ergens langs de mooie stranden, na marble mountain, moesten we rechtsaf. Nu kwamen we er in hue pas achter dat we marble mountain wel gezien hebben, die afslag hebben we dus gemist... Bijna iedereen die we gesproken hebben heeft deze gemist :p Wel heel tof dat we deze gemist hebben, mooi stukje kustlijn hebben we hierdoor 2 keer kunnen zien. Ook hier wisten we pas zeker dat we verkeerd zaten toen we niet verder konden.Best handig die doodlopende wegen :)
Het uitzicht bleef geweldig. Via bochtige wegen kwamen we steeds hoger op de berg. Hier en daar een haarspeldbocht en vooral weinig/ geen bebouwing. Op de grens van noord en zuid vietnam zijn we een poosje gestopt. Verschillende torens geven aan dat dit de grenspost is geweest. In noord vietnam verschenen plots de stenen paaltjes met daarop hoe ver het welke kant op was! Fijn :) Onderweg hebben we vanalles gezien. Spoorlijnen op plaatsen waar je ze niet verwacht, mensen die aan het werk zijn, fantastische uitzichten, andere backpackers die richting hoi an gaan en veel verkeer. Er wordt hier maximaal gebruik gemaakt van de claxon. Als ze maar denken in te willen halen, wordt er al getoeterd. De laatste 40 kilometer moesten we over de highway. Harder dan 60 - 70 km per uur is geen optie. Daar is geen ruimte voor. Een grote stoffige bedoeling waren deze kilometers. In hue aangekomen werden we onderdeel van de chaos aan motoren, fietsen, auto's en wandelaars. Ik had verwacht dat dat vrij lastig zou zijn, maar je wordt gewoon meegenomen in de flow. Zoek je plekje op de weg en verwacht dat de anderen ook graag heel thuis willen komen. Zelfs rijdend met de plattegrond in mn hand ging het top! Hotel weer gevonden! Tijd voor een welverdiende douche en wat gezelligheid in het centrum.

Hue - laatste koningsstad
Vroeger woonde hier een koning met Chineese achtergrond. Iedereen die in deze stad leefde hoorde bij de koning en moest zich houden aan de strenge regels. De koning had 142 kinderen en begrijpelijk veel vrouwen. De vrouwen mochten niets en moesten vanalles. Volgens mij was deze koning een beetje verwend en lui met zijn 50 gerechten per maaltijd. Ook deze stad is grotendeels verwoest. (we verwachten inmiddels niet anders). Wel is goed te zien hoe het geweest is. Prachtige rode kleuren met goud sieren het paleis. Het meeste is gemaakt van hout. Omdat het een chineese koning was, staan er veel gedichten en teksten in het Chinees. Geen idee wat, maar veel herinnert aan de overwinningen van de koning. (Die waarschijnlijk zelf alleen maar toegekeken heeft, de luilak!).
Na de hitte binnen de poorten getrotseerd te hebben, besloten we de rest van de bezienswaardigheden de skippen en lekker op het terras te gaan zitten. We eten en drinken namelijk te weinig, ook aan de gezondheid moet gedacht worden ;) Met de trein naar Dong Hoi

Na alle busreizen gaan we dit keer met de trein naar Dong Hoi. Door een taxi afgezet op het treinstation van Hue waar we een kaartje konden kopen. Het zitgedeelte was al uitverkocht, of in elk geval voor ons westerlingen, gelukkig hadden ze een iets duurder bed voor ons. We hoefden niet naar een perron, maar moesten gewoon gaan zitten in een kleine warme centrale hal. Na 40 minuten aangekeken te zijn door een vietnamees jongetje stond de vertektijd op het bord. En vertektijd is vertrektijd hebben wij geleerd. Er was echter geen beweging, iedereen bleef stil zitten in de hal. De trein bleek 50 minuten vertraging te hebben. Zo kon het jongetje deze rare touristen nog wat langer observeren. Ik ben benieuwd wat hij allemaal gedacht heeft :p
We vielen dan ook wel op als enige toeristen tussen alle locals.
Dan wordt er iets omgeroepen, is het onze trein?? We verstaan er iig geen enkele klank van... Iedereen staat op dus wij volgen. Langs en op het spoor konden we nog 10 minuten wachten en toen was de trein daar!
Ons bedje opgezocht en een prima reis gehad! Alleen is Dong Hoi niet de eindstop... waar moeten we eruit???
Met vragen en vooral veel gebaren kom je overal :)

Bij het uitgaan van de stationshal dachten we even dat we beroemd waren! 7 gillende taxichauffeurs stonden bij elkaar en vroegen onze aandacht.. 7 taxi's speciaal voor ons! Whoowww dat is wel wat veel...
Ze kenden ons hotel dus in de voorste auto gestapt. Sunshine hotel! Haha, engels blijft lastig. Daar stonden we dan voor sunrise hotel! Right, meneer de taxichauffeur, je wist het toch...
Uiteindelijk aangekomen en de chauffeur het geld gegeven dat we hadden moeten betalen. Heel wat minder dan de meter aangeeft, maar ja wij Hollanders betalen niet voor zijn fouten :p
Daar was hij het niet mee eens. Een boze Vietnameese taxichauffeur achter ons aan, als dat maar goed gaat.. Gelukkig heeft hij het opgegeven, pfoeiii..

Dong Hoi heeft zoveel te bieden dat we genoegen moeten nemen met een zakje noodles en wat water voor diner. Voedzame maaltijd met als toetje tobelerone :) Conclusie Dong Hoi is een waar genoegen om wat tijd door te mogen brengen :pPhong nha caves

Het bezoek aan de grotten van Phong Nha was een mooie ervaring. Wat heeft de natuur mooie dingen gevormd zeg! Eerst bezochten we de paradisecave. Een grot van 31.4 km lang en op sommige plekken 80 meter breed. Met deze afmetingen is deze grot de grootste droge grot in Azië. (Vergeleken met de 400 km lange grot die Amerika te bieden heeft, stelt hij echter volgens de gids niets voor, maar trots zijn ze). We hebben 1,5 uur de tijd om een afstand van 2 km af te leggen in de grot. Over een houten brug, om de kalksteengrotten te beschermen. Het is indrukwekkend om dit te zien. Salagnieten, salactieten, zuilen, rotswanden en de verschillende kleuren en structuren in de grot. Heel mooi! Wacht op de foto's of google het even, de Limburgse grotten zijn er niets bij..
Deze grot is pas sinds 2010 open voor publiek. De koning van de grotten, zoals hij hier bekend staat, heeft de grot in 2000 al gevonden. Hij heeft niet over deze ontdekking gesproken tot in 2005. In 2009 is besloten de grot open te stellen voor publiek. De man heeft inmiddels 33 grotten ontdekt. Volgens de gids is hij wereldwijd bekend, wij hebben nog nooit van hem gehoord... De tweede cave, Phong Nha, is al veel eerder ontdekt. Tijdens de oorlog was dit een schuilplaats en heeft het gediend als ziekenhuis. Er hebben ongeveer 200 mensen in de grotten geleefd. Met een bootje voeren we over de 10 meter diepe rivier in de grot. Ook weer mooi, maar je ogen raken snel verwend en vermoeid :p Bijzonder om te zijn op de plek die tijdens de oorlog heeft gediend als schuilplaats en ziekenhuis en veel eerder in de geschiedenis een schuilplaats was tegen de wilde dieren. Nu schuilen diverse dieren hier voor de mensen...
Na deze tour mochten we wederom met de nachtbus mee. Ook dit keer was het weer een ervaring. We maken elke keer iets anders mee, gelukkig kunnen we er om lachen :)