Altijd blijven lachen :)

Hoeraa!! De zon schijnt! We blijven een daagje langer op Cat Ba! Dit is precies de reden waarom ik het zo heerlijk vindt om te reizen zonder vast plan. In Nha Trang hoorden we dat Dalat leuk is, in Dalat hoorden we dat Phong Nha een ervaring is, in Sapa dat we de tunnels gemist hebben (het gaat dus ook wel eens mis) en in Cat Ba vertelt de zon dat we nog een daagje langer blijven. Onze hotelbaas denkt inmiddels vast en zeker dat we bij hem blijven wonen. Elke dag boeken we een nachtje bij. Gelukkig zorgt hij goed voor ons. Cat Ba heeft drie stranden en toevallig hebben wat ‘bekenden’ van ons hetzelfde strand uitgekozen. Een strand met heerlijke golven, die je zomaar kunnen verpletteren! Voor je het weet wordt je overgolft en weet je even niet meer waar je bent… Saai is het zwemmen dus allerminst! Ik heb vandaag wat rugpijn na mijn klim van gister, daar over later meer ;)

Na deze heerlijke stranddag ontdekten we een heuze nachtclub. Daar gaan we vanavond heen. Nu hebben de Vietnamezen de bijzondere gewoonte om de muziek net wat harder te zetten dan goed voor je is. Ook het bezoek aan deze club was van korte duur… Dan maar genieten van het laatste nachtje in ons hotel.
De volgende morgen ben ik wel heel warm wakker geworden. Niet omdat de airco uitgevallen was, of er sprake was van een hittegolf. Nee, koorts…. Nu heb ik dat niet vaak, maar als ik het heb gaat het na slapen weer over. Oftewel, ik slaap mijn koorts er wel uit op de boot. Aan de spierpijn in mijn rug begin ik bijna te wennen, gaat helemaal goed komen dus. Als we alles op een iets lager tempo doen, komen we er ook 
Het idee koorts eruit slapen is een beetje mislukt, maar we gaan door. Doen wat wel kan en wat niet kan, doe ik niet. In Halong Bay scheen de zon helaas niet. Het begint er sterk op te lijken dat de wolken ons laatste weekje zonnen op het strand gaan verstoren. Bij regen, dan maar naar onze hotelkamer voor wat slaap. In de avond naar de markt, in de hoop hier wat souvenirs te vinden. Mijn tempo neemt samen met mijn eetlust met de dag af… Maandag ben ik thuis, dan ga ik wel naar de dokter. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat de koorts overgaat en de spierpijn verdwijnt. Op de markt wat kleine dingetjes weten te kopen, maar veel van de leuke dingen die we onderweg gezien hebben vinden we niet.
Na de markt op zoek naar eten, het liefst dichtbij. Nu vinden we een heel chique hotel, waar zelfs wij welkom zijn. Een sfeervolle ruimte, stijlvol gedekte tafels, een uitnodigend buffet, geen andere gasten, een prijzige menukaart in combinatie met mijn eetlust maakten dat we toch maar verder gingen kijken. Dit gaat hem niet worden…
De volgende morgen regende het weer… Nu heeft Halong Bay bij regen niets te bieden. We gaan een paar dagen eerder naar Hanoi. Daar zijn genoeg musea en daar kunnen we lekker op stap! Alleen… daar is hij weer, ons geldprobleem! Niet dat we blut zijn, nee we kunnen hier niet blut worden. Alle pinautomaten staan op zwart. Marjolein is er zeker 7 afgegaan, zonder resultaat. Ook bij de bank konden we geen geld krijgen. Toen ik aan het travelagency vroeg of we 2 miljoen konden pinnen met onze creditcard (busticket en extra cash) keek ze alsof ze voor het eerst een ufo zag. 2 miljoen??? Okee… dat betekent vast nee. Tsja… en nu? Alsof 7 pinautomaten op 100m2 nog niet genoeg is, stond er voor ons hotel verdekt opgesteld nog een pinautomaat. Zou het dan toch?? Nee, ook deze wilde ons geen geld geven. 30 meter verder zagen we nogmaals het woord bank. Laatste kans om van het eiland af te komen…. Ja hoor! De aanhouder wint! We’ve got money!! Bij de pharmacy koortsremmers gehaald en op naar Hanoi!

Deze busreis overtrof weer een aantal anderen… Marjolein werd achterin weggestopt op een uitklapbankje en ik mocht voorin op eenzelfde soort uitklapbankje plaatsnemen. Gelukkig gezellige buren uit Engeland. Elke keer als ik me gevraagd wordt of ik weleens in Engeland ben geweest, moet ik lachen. Nee… nog nooit.. Daar gaan we snel verandering inbrengen, want dit kan ik echt niet verkopen hoor! Ze hebben vertelt over een paar festivals daar, soort lowlands maar dan Engelands! Ik ben voor! In Hanoi op zoek naar een betaalbaar hotel met een twinroom, een bed delen is in deze situatie echt geen optie. Ik ben nog steeds te vergelijken met een kachel en extra warmte is nu niet echt wat iemand nodig heeft :p

We hebben een hotelkamer gevonden, 5 trappen op!! Pffff, je kunt me inmiddels opvegen als ik eindelijk boven ben! Ik ben wat kracht aan het verliezen. 2 dagen koorts hakken erin! Van mijn eetlust is ook steeds minder over, maar we gaan door  Nu ik dit achteraf zo opschrijf, ik denk dat jullie mijn gedachten wel kunnen lezen… Wel leuk uit eten gegaan! Donderdag ben ik weer ietsje slechter wakker geworden. We gaan naar een ziekenhuis, even een antibioticakuurtje halen. De koorts komt door mijn verstopte holtes, heb ik al tijden last van. Dus kuurtje erin en dan knap ik op!
In het hospital konden ze me niet helpen. Ze hebben echt hun best gedaan, maar verder dan mij bevragen voor malaria- en denguesymptomen kwamen ze niet. Ze wilden me wel voor 350.000 vervoeren naar een hospital dat me wel kon helpen. Nu is het vervoer veel goedkoper, konden ze niet vertellen wat ze daar dan gingen doen en dacht ik dat ik het met nieuwe neusspray en pillen ook wel zou redden. Op naar de pharmacy dus! Het ziekenhuis heeft, heel netjes, het vooruitbetaalde geld teruggeven. We hebben niets hoeven betalen voor dit consult wat deels door google translate een ‘succes’ is geworden. Ook grappig , wij als toerist hoefden niet te wachten. Ze waren zo overdonderd, dat ze meteen de eerste beste Engels sprekende arts erbij gehaald hebben. Service!
De rest van de middag winkeltjes gekeken en door Hanoi gewandeld. Donderdagavond was het keerpunt, ik was op… 200 meter lopen naar het restaurant waar we heen wilden was te veel. Terug naar bed en morgen toch naar het grote hospital.

Dit bleek geen overbodige luxe…
Toen ik binnenkwam, had ik ondanks dat ik alleen maar wilde liggen, geen flauw idee dat ik ziek was. Ik had echt verwacht met een kuurtje buiten te staan. Ik had dus geen last van mijn holtes, maar ik was echt ziek.. Goed ziek zeg maar, dat was niet op te lossen zonder medische hulp.
Op het moment dat ze vertelden dat ik het best in het ziekenhuis kon blijven was dat niet leuk om te horen. Al moet ik eerlijk zeggen, dat het me steeds minder uitmaakte. Zo best voelde ik me immers niet. Gelukkig was Marjolein erbij. Zij heeft haar best gedaan alles om mij heen te regelen. Mama op de hoogte stellen, verzekering regelen, ow en of we, als ik instemde om te blijven even 1000 dollar deposit wilde geven… haha, mijn creditcard ligt nog in een pinautomaat in Cambodja! Dat gaat niet lukken. Ik weet niet wat er precies gebeurd is, maar uiteindelijk hoefde het niet meer.
Gezien mijn situatie, stemde ik in om te blijven..
Bloedprikken, urinetest, röntgenfoto, CTscan, infuus, het lijkt wel feest. Voor mij over het algemeen een nieuwe ervaring. Ik had het prima naar mijn zin met al deze nieuwe ervaringen, al was dat vast niet aan me te zien. Na wat heen en weer gesjees was het tijd om Marjolein gedag te zeggen en hallo te zeggen tegen mijn ziekenhuisbed… Tsjaa… de diagnose zal wel volgen. (Niet dat ik daar mee bezig was). Niet leuk voor mij, maar ook niet voor Marjolein. Die staat er ineens ook alleen voor. Gelukkig konden we weer inchecken in het hotel met de vijf trappen en was het andere hostel te cancelen. Daar gaat ons eindfeest… Het hostel van de laatste 2 nachten was namelijk het vooraf geboekte feesthostel 

In het ziekenhuis ben ik heel goed verzorgd. Lieve zusters, goede dokters en iedereen sprak goed Engels. Ze hebben koortsremmers in mijn infuus gespoten die ik iedereen kan aanbevelen. Werkt als een trein! Tegen de avond kwamen ze me weer halen voor nog een CTscan. Nu neemt mijn lichaam op dit moment de temperatuur van de kamer over. Koud = rillen en warm = zweten. Geweldig systeem!! Pfff…
Maar goed, mijn roommate had de airco aan en ik was dus een rillend dametje die het ijskoud had.
Niet echt een goede voorbereiding voor de CTscan. Toch moest ik erdoor, ik kon zeggen wat ik wilde, maar mijn argumenten dat ik echt niet kon stoppen met rillen werden niet gehoord. De scan mislukte uiteraard… Zaterdagmorgen om 8 uur mocht ik voor poging 2. Vanaf 9 uur in de avond mocht ik niets meer eten, hoeraa!!! Dat vond ik niet erg! Eten is inmiddels een verschrikking geworden.

De dag erna lukte de scan en samen met de uitslagen van de bloed en urinetesten had elke simpele ziel de diagnose kunnen stellen. Op de röntgenfoto was een zwarte en een half zwarte nier te zien. Niet hoe het schijnt te horen… Nierbekkenontsteking, gelukkig was Marjolein erbij toen de dokter kwam. Samen horen we meer. De latijnse naam kregen we op papier, zodat we konden googelen. Ik hou van deze dokter, we mogen googelen! Alle kwalen die erbij horen, heb ik niet gehad. De dokters staan voor een raadsel. Ze weten niet welke ontsteking ik heb, mijn waarden zijn absurd hoog en ik heb het afgelopen jaar niets van blaasontsteking of iets gehad.

Uiteindelijk heb ik 3 nachten in het ziekenhuis mogen slapen. Vanaf zaterdagmiddag voelde ik me goed (lang leve de koortsremmers), ik was niet goed (nierbekkenontsteking), ik wilde wat doen (energie kwijt kunnen), maar dat kon niet (infuus zat vast aan een stekker in het stopcontact).
Toen de dokters vertelden dat ik niet mocht vliegen en mijn vlucht moest laten gaan, had ik het niet meer. Tot nu toe was alles wel te doen, maar niet naar huis kunnen als je zo toe bent aan een knuffel van je ouders, dat is klote. Veel keus was er niet…. Mijn waarden waren deze nacht gestegen in plaats van gezakt, duidelijker kan het niet.
Zondag mocht ik ook niet naar huis, maar de dokter baseerde dit op een bloedtest van zaterdag. Gezien mijn nieren zijn gaan werken, was ik het daar niet mee eens. Bloedtest geëist en gekregen. Niet dat ik naar huis mocht, maar de waarden waren flink gezakt  Dankzij vriendinnetje Astrid was me via de app iets duidelijker geworden wat mij mankeerde. Ook vriendinnetje Chantal kon het e.e.a. vertellen. Thnx girsl! Fijn die zusterdinnetjes! Zondagmiddag nogmaals duidelijk gemaakt dat ik echt heeeeel graag naar huis wilde. Ik wilde bewegen, iets doen. Desnoods kom ik 3 keer per dag terug om antibiotica te halen… Leuk bedacht Berdien! Zo werkt het niet… Ze gaan wel hun best doen!
Maandag… wachten duurt lang. Ik wil weten of ik naar huis mag. Hmm… nog meer zakken aan mijn paal, dat ziet er niet goed uit… Ik heb inmiddels een hele voorraadkast aan antibiotica en vochtzakken door mn lichaam gepompt gekregen, zal wel genoeg zijn toch zo onderhand??
Om 11.00 kwam het verlossende woord! Ik mag naar huis! Met een tas vol antibiotica dat wel!
Het duurde vervolgens nog tot 4 uur voor ik echt weg mocht, maar heerlijk!!! Wandelen! Iets doen! Vrijheid!! Blij! Voor ik weg ging een rekening van 34 miljoen en een van 36 miljoen ondertekend, de dokters en zusters bedankt en mijn tas antibiotica in ontvangst genomen.

Ik voel me goed, lekker uit eten geweest, drankjes gedaan op straat en in de kroeg!
Dinsdag, de reisverzekering heeft gister niet gebeld. Vandaag horen we wanneer we terug kunnen vliegen. Op het moment dat je je vlucht laat gaan, geef je namelijk alles uit handen. Dit is best een vervelend gevoel. Je kunt niets en je weet niets…
’s Morgens eerst terug naar het ziekenhuis, ik was in mijn blijheid het e.e.a. aan kleding vergeten mee terug te nemen :P
Tussen het souvenirs winkelen en de waterpuppetshow die we bezochten de telefoon goed in de gaten gehouden. Om 16.00 wisten we het eindelijk, we mochten diezelfde avond vliegen. De laatste vlucht om 23.30. Tijd genoeg dus om wat laatste dingen te kopen, uit eten te gaan en ons klaar te maken voor onze vlucht.

Gekleed in de schoonste kleding die we hadden, stonden we keurig op tijd bij de check in. Een vrouw vroeg ons welke klasse we vlogen. Ze viel bijna achterover toen ze onze vertoning vergeleek met ons antwoord; business class  Dat had ze niet verwacht. Daar stonden we dan, in het zelfde vormloze shirt met een bierblikje erop, op het blauwe tapijt om in te checken. Compleet verrast waren we toen we van de man achter de check in een uitnodiging kregen voor de business lounge. Whaatt!!
Dit is wel heel gaaf! De terugreis lijkt van begin tot aan het eind op een feestje. Verrast waren we ook toen we voor het eten en drinken in de lounge niets hoefden te betalen. Bij de toiletten kon je gebruik maken van een stoomdouchecabine. Handdoeken, alles is provided. Niet normaal! Oftewel genoten! Voor we instapten hebben we gezwaaid naar alle mensen in de lange rij, we mochten als eerste het vliegtuig in en we zaten nog maar net op onze riante stoelen op de voorste rij toen de stewardess langskwam met jus, appelsap of champagne. Oké, strak van de antibiotica of niet, champagne in het vliegtuig!! Hoe goed is dit! De reis bleef goed. Heerlijk geslapen, wakker worden zonder rugpijn. Eendenborst en ganzenpaté als diner, opgediend op borden. Kiezen van de menukaart, ontbijten met een vleeswarenschotel en verse broodjes, een ipad omdat het beeld van de fllms dan scherper is dan op de reguliere schermpjes. Geweldig!! Het kostte een paar dagen ziekenhuis, maar wat een geluk dat we dit hebben mogen meemaken. Echt een feestje!

Op Frankfurt eindigde ons feestje, op zoek naar de check in voor onze volgende vlucht. Speurtocht apart.. Gelukkig zijn wij niet snel in de stress en doen we wat we denken dat goed is. Door het volgen van bordjes, met de skyline, langs een controle, via de parfumerie om wat frisse geur op te spuiten, kwamen we bij een check in computer. Gelukt! Nu de bagage nog. Die wordt automatisch doorgestuurd. Prima! Het laatste uurtje brachten we door in een echt chartervliegtuig. Niet te vergelijken, maar prima! Bijna bij onze paps en mams die vast al veel vroeger dan wij geland zijn op Schiphol staan. Blij dat ze blij zijn dat we terug komen! Het wachten op onze doorgestuurde bagage duurde langer dan gebruikelijk. Toen er op de schermen stond, alle bagage is gelost en onze backpacks er nog niet waren werd het toch eventjes spannend. Niet dat die bagage zo heel belangrijk is, maar er zat een lading antibiotica in die toch wel van enig belang was.. 5 minuten later begon de band ineens weer te lopen en ja hoor, daar zijn ze! Op naar ons welkomscomite! Altijd weer erg leuk om opgehaald te worden! Na een drankje op Schiphol zat de reis er echt op.. back home! Tijd voor een heerlijke lunch samen met paps en mams!

Vietnam zit erop! Ik vind het een geweldig mooi land met een eigen cultuur.