Cambodja - hcm - nha trang

Nederland; vertrektijd is de tijd wanneer je weg gaat, aankomsttijd is het tijdstip waarop je op je bestemming aankomt.
Vietnam: vertrektijd is de tijd wanneer je weg gaat, aankomsttijd is de tijd die op de klok staat als je op je bestemming aankomt. Ik denk dat het hier mis is gegaan.

Keurig op tijd vertrokken we met de slaapbus naar Cambodja. In de hoofdstad konden we overstappen op een andere bus en vandaar arriveren we rond 14.00 op onze bestemming Siem Reap. Voldoende tijd om een hotel te zoeken en ons te verdiepen in onze trip naar de Angkor Wat. Klinkt als een goed plan, maar het ging een klein beetje anders...
Om 03.00 arriveerden we bij de grens, welke om 06.00 pas open gaat. We staan nu wel helemaal vooraan in de rij :)) yeahhh!! Eenmaal in Cambodja aangekomen bleven we een uur stil staan om te ontbijten. (We hadden tenslotte al 3 uur stil gestaan). De eerste vier uur vertraging was een feit. Net voor het middaguur kwamen we aan in de hoofdstad. Overgestapt en vervolgens heel wat uren in een crackbus doorgebracht. Weliswaar voornamelijk geslapen, maar toen het in de bus begon te lekken vanwege de hevige regenval werd de reis toch wat onaangenaam. 21.30 staat op de klok wanneer we aankomen: de aankomsttijd dus ;)

We hadden met het vliegtuig waarschijnlijk een uur of 14 sneller op bestemming geweest, maar dan hadden we deze pret moeten missen. 3 britse busgenoten bleken heel goed op een grappige manier te kunnen klagen, volgens de buschauffeur was het steevast nog 1 uur rijden en we hebben nu meer kunnen zien van het land dan vanuit de lucht. Cambodja is veel netter dan Vietnam. De mensen die langs de weg wonen lijken het op het eerste gezicht goed voor elkaar te hebben. Ze hebben een leuk huisje, meestal op palen. Een rijstveld, een viskwekerij of ander thuiswerk. Vaak staat er een koe in de tuin en scharrelen er wat kippen rond. De kinderen spelen voor de huizen met elkaar. Speelgoed zie je niet, hooguit een fietsje.Toen we aankwamen stond onze pick up service met het bord Marjolein de Wit op ons te wachten. Naar 'zijn' guesthouse gegaan en hem als privéchauffeur voor de dag erna aangenomen. Om 5.00 kwam hij ons ophalen om naar de sunrise te kijken bij de Angkor Wat.

25 juli - it's my birthday :)
Iets met jaartje ouder, jaartje wijzer... Verslapen, credit card weer eens in laten slikken, hbbn ons laten oplichten omdat we ng moeten leren onderhandelen, maar de Angkor Wat was fantastisch! Wow! Het achtste wereldwonder en wat voor 1. Echt ontzettend gaaf om hier te mogen zijn.
Eigenlijk niet te beschrijven. Het zijn enorm grote tempelcomplexen die voor de ontdekking door een Fransman ergens in 1863 compleet verscholen lag in het oerwoud. Twee van de tempels zijn groter dan Ammerstol. De afstand tussen de tempels is vrij groot, dus onze tuktuk kwam met deze hitte goed van pas. Tomb raider is in 1 van deze tempels opgenomen. Door de vele restauratiewerkzaamheden ziet het er goed uit. Ingestortte delen worden met veelal de oude stenen opgebouwd. Jammer dat er veel hoofden zijn gestolen door dieven uiteraard ;) De details op en in de tempels zijn indrukwekkend. Ik ga verder mijn best niet doen om het te beschrijven, foto's zeggen meer dan 1000 woorden ;) En laten we die nu genoeg hebben! Marjolein en Berdien from Japan :p Het bezoek is de busreis meer dan waard geweest!

Siem Reap blijkt ook nog eens een erg leuk stadje te zijn. Heerlijk geproost op mn b'day met een kannetje sangria, lekker gegeten en ons vooral niet druk gemaakt :) Dat doen ze hier ook niet, want toen Marjolein met haar creditcard wilde betalen mocht ze even meelopen. In een restaurant 250 meter verderop kon de betaling voldaan worden...

De busreis terug verliep een heel groot beetje soepeler. We hadden een hotelbus geboekt. Nog wat luxer dan de vorige sleepingbus. Alleen.... foto's kunnen je heel goed bedriegen. Het bed in de bus was ietsje kleiner dan op de foto. We mochten samen een bovenbed delen ter grote van iets kleiner dan een eenpersoonsbed. Het was even passen en meten gezien onze daypacks er ook bij moesten, maar we hebben geslapen als een roosje :)
Rond de middag kwamen we aan in ho chi minh. Dit keer een hotelletje in het backpackersgedeelte gekozen. Een heerlijk cosy hotelletje waar de schimmel keurig netjes tegen de muren leeft en met een bed waarvan je de springveren kunt voelen! Top, aardige upgrade t.o.v. de nacht ervoor :p

De dag erna zijn we naar het warmuseum gegaan. Oke.. ik vond robbenisland en het apartheidmuseum in Zuid Afrika enorm indrukwekkend en bizar, maar wat hier te zien is. Ik wist dat de vietnamoorlog heftig is geweest, alleen om het terug te zien in de vorm van een tentoonstelling.... Heftig en niet te bevatten dat er mensen zijn die zo met andere mensen om kunnen gaan. Om een beeld te schetsen: bij binnenkomst zie je al het materieel dat door de VS is verscheept naar vietnam; tanks, kanonnen, nog meer tanks, vliegtuigen, heel veel! Ow ja, vietnamees groot materieel hebben we niet kunnen ontdekken! (Eerlijke strijd dus). In de eerste hal zie je dat de hele wereld tegen deze oorlog was, protesten vanuit de hele wereld worden weergegeven. (Maar de angst van de VS voor het communisme is te groot, ze gaan door). Tijdens de strijd zijn veel foto's gemaakt. Foto's van mensen in gevecht, van mensen die de dood letterlijk tegemoet kijken. Martelingen om info los te krijgen, mensen die achter een auto worden gebonden en vervolgens de dood in gesleept worden, uit een heli of vliegtuig gegooid worden, die toe moeten kijken hoe familieleden afgeslacht worden. De hoeveelheid foto's en teksten is enorm.
Alsnog kon de VS niet winnen... Toen hebben ze de hulp van Agent Orange ingeroepen. Geen geheim agent uit een tekenfilmpje helaas.. Een vergif waar de bevolking op dit moment nog steeds de gevolgen van ondervindt. Complete gebieden zijn 'weggebrand' door dit virus. Veel mensen zijn erdoor gestorven en als je het bijvoorbeeld ingeademd hebt/ besmet water hebt gedronken heb je grote kans op diverse misvormingen. Zo ook je kinderen en de kinderen daarvan.... De foto's liegen er niet om.
Nog een verdieping hoger is een eerbetoon aan een aantal fotografen die zijn omgekomen tijdens hun werk tussen het oorlogsgeweld. Mooie foto's en teksten.

Na 17 jaar en twee maanden stopt de oorlog. De statistieken zijn gruwelijk. Veel burgers zijn omgekomen, gewond of vermist. Er liggen op dit moment nog 800.000 Unexploded Ordnances te wachten tot ze ontploffen en het land was op vele plekken behoorlijk verwoest. Maar goed vrede dus dat is fijn :)Nu we het museum gezien hebben, is ons beeld van de oorlog aardig gevormd. Voornamelijk vanuit vietnamees perspectief dat wel. Als we de Amerikaanse krant life moesten geloven, ging het heel wat beter met de Amerikanen. We zijn nu wel benieuwd naar het Amerikaanse verhaal, wat we hier niet verwachten te vinden. Daar zijn vast voldoende films over.

Bij het naar buiten lopen viel ons oog op nog een ruimte. Het bleek allemaal nog wat gruwelijker te kunnen. Het eiland con dao is door de Fransen (die deden ook keurig mee) en de VS gebruikt als gevangenis. Robbenisland 2.0 zeg maar..
Er hing een lijst met manieren om de gevangen te martelen, 12 manieren hadden ze. (Niet 1 of 3 maar 12!!) De cellen, containers met tralies, waren te zien. Dit eiland is bekend om de tigercages, bizar. Hele kleine prikkeldraad kooien waar je in je eentje niet zonder schrammen kon overleven, hier propten ze er 3-5 in... Ook hier vertellen de foto's meer. We waren al aardig in shock, nu was het enige wat we nog konden zeggen, bizar... Om het af te maken hadden ze achter een deur in een cel een man (pop) geplaatst die zo echt leek dat ik bijna achterover viel van schrik toen ik de deur open deed. Gewoon met zn voeten vastgeboeid aan een betonnen bed!
Gelukkig is het sinds 1975 vrede. Ze hebben het land in 39 jaar tijd weer aardig op weten te bouwen. Blij dat wij vrij zijn om te staan en gaan waar we willen is onze volgende bestemming nha trang. Een kustplaats :) zon, zee, strand en gezelligheid wij komen eraan!
De nachtbus was wederom een ervaring! Weer een ander model, we hadden samen drie plekken. Perfect! Wil het niet dat er ineens een vietnamees aan Marjolein haar teen aan het trekken was. Er moest een man/ jongen bij. Neeee!! Laat ons slapen, wij willen niet delen met een vreemde!! Kwestie van geen keus... Alsnog lekker geslapen en toen we wakker werden was hij al weg :)

In Nha Trang zijn we niet verder gekomen dan zon, zee, strand en gezelligheid. 4 nachten feest :)
We hebben wel een fiets gehuurd, leek ons leuk om wat meer te zien dan de sailorclub en de why not bar. Was niet leuk, veeeel te warm! Al snel weer op het strand beland! Op dit moment kennen we alle happy hours uit ons hoofd, we worden o.a. door de proppers bij de deur herkent, oftewel tijd om te gaan!
Op naar Dalat! Van twee Finse meiden gehoord dat het daar leuk is! Let's try it out!!